GOTHIC WEB SITE

Inuyasha

Szedł powoli, dopóki idący z naprzeciwka dostatnio odziany mężczyzna o dłuższych niż kowala jasnych, ufryzowanych włosach nie stanął naprzeciw niego. Naczelny zarządca nie mrużył oczu mimo, że zatrzymał się oświetlony jasno ostatnimi promieniami zachodzącego słońca, dobywającymi się z jednego z okien umieszczonych co kilka metrów w wysokim i ciemnym poza tym korytarzu. Kowal pozostał w cieniu.
- Spodziewałem się ciebie, ale nie tak szybko... - powiedział swoim melodyjnym głosem naczelny zarządca.
- Należało się mnie spodziewać wtedy, kiedy najmniej się mnie spodziewasz - przerwał mu kowal, z zaciętym wyrazem twarzy.
- ... i nie bez grupy jakichś nowych przyjaciół - dokończył bez śladu emocji jasnowłosy mężczyzna i uśmiechnął się samymi kącikami ust na widok cienia, który na chwilę ogarnął twarz jego rozmówcy. - Cóż to ma być? Bezkrwawa zemsta? Przyszedłeś mnie upomnieć? To by dobrze pasowało do twoich wiecznych skrupułów.
- To nie zemsta - odparł kowal. - Zemstę wywiera się w afekcie i często niesprawiedliwie. Ja przybyłem tu by sprawiedliwości stało się za dość.
- Cóż to zatem jest, jeśli nie zemsta? Sąd na wiecu?
- Egzekucja.
Słysząc te słowa naczelny zarządca wybuchnął niemal szczerym śmiechem. Uśmiech ten pozostał na jego twarzy nawet, gdy jego szyję przerąbał ogromny topór wyciągnięty przez kowala z kłębu ciemności, jaki pojawił się wokół jego dłoni.
- Osądzono cię już wcześniej, tradycja mego plemienia nie wymaga byś był obecny - powiedział kowal patrząc w oczy ściętej głowie. - Spoczywaj w pokoju - dodał, po czym opuścił topór na ziemię i nie czekając, aż ten rozpłynie się z powrotem w cieniu odszedł całkiem już niemal ciemnym po zajściu słońca korytarzem.

***
- Przesłuchani dogłębnie współpracownicy Siriasa zeznali, że miałeś motyw - powiedział swoim stanowczym, wojskowym tonem komendant straży, Alan Whatwatcher.
Nie doczekawszy się odpowiedzi podjął:
- Z kolei inni świadkowie utrzymują, że już wcześniej byłeś taki apatyczny.
Milczenie
- W dodatku rana... ekhm, dekapitacja nosi ślady charakterystyczne dla katowskiego topora, a tego typu narzędzia nie mogą być wnoszone do budynku spółki, tak samo strażnicy zaprzeczają, jakoby cię z takim wpuszczono, co więcej w całym budynku nie znaleziono podobnego narzędzia.
Odetchnął po dłuższej tyradzie, ale pod jego badawczym wzrokiem kowal nadal milczał.
- Nasz mag bada ślady użycia magii, powstała hipoteza, jakoby skrytobójca teleportował się na miejsce i z miejsca zdarzenia, chociaż narzędzie zdaje się nietypowe dla tego typu przestępcy.
Brak komentarza.
- Dziewki karczemne, ekhmm, inni świadkowie zeznają, że masz skłonności do moralizowania i mediacji raczej niż działania i na pewno musiałeś iść z nim porozmawiać, a także przemówić do rozsądku, chociaż nie wiadomo w jakiej sprawie.
Niedostrzegalny cień uśmiechu. Milczenie.
- Tak więc nie ma sensu cię tu trzymać, ale będziemy mieli na ciebie oko. Możesz wziąć swoje rzeczy z depozytu i odejść wolno.
Tak też kowal postąpił...

c.d.n.
___________
By Askel @ 2010

Cro

Świetne Inu, szkoda że tak się szybko skończyło. Błąd nie zauważyłem, czekam, na następną część koniecznie:

8.5\10

Karypto

Hmm ciekawe, ciekawe, kowal zimny drań nie okazał cienia emocji Very Happy

. Serio, oczekuję od ciebie dalszej części.
Pozwolisz, że teraz nie ocenię, przez to, że za mało o tym czymś wiem Wink

Nargan

Masz styl. ^^
Wszystko ładnie, łatwo i przyjemnie się czyta. Główny bohater już mi się spodobał.

Niewiele mam na razie do komentowania. Z niecierpliwością czekam na dalszy ciąg.

Inuyasha

Trochę czasu poczekacie na następną część, powiedział że co będzie dalej w fabule zależało będzie od tego co będzie na kampanii którą poprowadzę Razz

P.S. Niestety nie ja to pisałem Wink

Nie mam [chyba] talentu literackiego jak mój przyjaciel - Askel Smile

Przepraszam za post pod postem, ale chciałem ułatwić czytanie i oddzielić moje komentarze od tekstu Wink

Inuyasha

Prequel

Pierwszym co uderzało po przejściu przez szczelinę w wymiarach była cisza. Absolutna martwota i nieruchomość sprawiały, że człowiek czuł się jak na starej nekropolii. Gorzej, bo nie było wiatru, który poruszyłby wyschniętymi gałęziami starych drzew, ani cichego siąpania jesiennej mżawki o płyty nagrobne opatrzone zatartymi napisami. Ale było zimno. Przenikliwe i bezźródłowe, ogarniające od razu całe ciało, ale do wytrzymania.
Nadir usłyszał ciche pyknięcie, odwrócił się błyskawicznym ruchem, wyuczonym podczas ćwiczeń szermierczych z mistrzem. Nie zauważył niczego. Nawet portalu prowadzącego z powrotem na rodzinną sferę.
Wzdrygnął się ponownie, gdy coś przypominającego pająka przebiegło mu po stopie. Chwilę później po stworzeniu nie było już śladu, zagłębiło się w groteskowo powykręcane, kolczaste karykatury krzewów, jakie rosły niedaleko kuźni mistrza. Wszystko tu było jakby karykaturą, odbiciem w krzywym zwierciadle, lub zatartą kopią, jak obrazy w mętnej wodzie. Po samym Arthinalu i zamaskowanych napastnikach nie było śladu.
A młodzieniec wiedział już, co powoduje w jego niestrachliwym przecież sercu taki niepokój. Ciarki w okolicach krzyża. Jakby obserwowały go czyjeś oczy. Oczy drapieżnika.
Poprawił dla otuchy chwyt na niewykończonym mieczu, porwanym w pośpiechu z kuźni i ruszył czymś, co w panującym braku światła, wydawało mu się śladami ciągnięcia rosłego mężczyzny, przez kilku innych osobników.
- Co tu robisz dziubasku? – zapytał kobiecy głos zanim Nadair zdążył przejść dalej niż kilka przecznic. Odwrócił się gwałtownie, unosząc miecz w gardzie.
- Czyżbyś czegoś szukał? – właścicielką głosu okazała się niemożliwie wręcz kolorowo ubrana i obwieszona baterią błyskotek kobieta, zeskakująca właśnie z dachu budynku, który wydawał się być odpowiednikiem karczmy. Nadair mógłby przysiąc, że jeszcze przed chwila jej tam nie widział.
W czasie, gdy młody kowal stał osłupiały, zdolny tylko do błądzenia po tym i po owym odsłanianym przez niecodziennie skrojone odzienie kobiety, ta, nic sobie nie robiąc z uniesionego miecza obeszła go dookoła przyglądając mu się uważnie.
- Szukasz mężczyzny…. – oblizała lubieżnie wargi.- sporego człowieka, ciągniętego przez czterech innych. Nie znajdziesz go. Nie żyje. Zabili go.
Twarz Nadira musiała wiele wyrażać. Kobieta poczęła okrążać go raz jeszcze.
- Chcesz się zemścić? – choć zaczęła twardym tonem, to po zakończeniu okrążenia wykonała piruet wokół własnej osi, spojrzała na młodzieńca wielkimi oczami i dodała słodkim głosikiem rozkapryszonej dzierlatki – Powiedz, proszę, powiedz, że chcesz się zemścić.
Nadair spojrzał w szeroko otwarte oczy. Oczy drapieżnika.
- Zemsta…? – słowo smakowało gorzko. I zimno, jakby przecząc burzy płomieni, jaką budziło w świadomości młodzieńca.
- Tak, tak – zaszczebiotała jego tajemnicza rozmówczyni podskakując i klaszcząc niczym mała dziewczynka, z tą różnicą, że małym dziewczynkom nie podskakuje przy tym to i owo. Złapała nieco otumanionego Nadaira za rękę – chodź ze mną.
I pobiegli.

c.d.n.
___________
By Askel @ 2010

Karypto

Powiem ci Inu, że podoba mi się twój sposób opisywania świata, niestety jest tego zbyt dużo w stosunku do dialogów których nie było prawie wcale.

Ocena 8/10